-
1 κοῖτος
κοῖτος, ὁ, = κοίτη, Lager, Bett, Schlafengehen; κοίτοιο μεδώμεϑα Od. 3, 333; οἱ δ' ἐπὶ κοῖτον ἐσσεύοντο 14, 455, vgl. 19, 510; der Schlaf, αὐτὰρ ἐπὴν νὺξ ἔλϑῃ ἕλῃσί τε κοῖτος ἕκαστον 515, wie Hes. O. 572; Pind. P. 2, 36; κοῖτον ἰαύει Eur. Rhes. 740; κοῖτον ποιεῖσϑαι, sich zu Bette legen, Her. 7, 17; παρέσται ἐς κοῖτον 7, 9; sp. D.
-
2 ὑπ-ασπίδιος
ὑπ-ασπίδιος, unter dem Schilde, mit dem Schilde bedeckt; so adv., ὑπασπίδια προποδίζειν u. προβιβᾷν, Il. 13, 158. 807. 16, 609; τὸν ὑπασπίδιον κόσμον Soph. Ai. 1386, Schol. ἐνόπλιον; ποῦ τὸν ὑπασπίδιον κοῖτον ἰαύει; Eur. Rhes. 740; πολεμιστής Asius bei Ath. XII, 525.
-
3 ἰαύω
ἰαύω (vgl. αὔω), schlafen; Ζηνὸς – ἐν ἀγκοίνῃσιν ἰαύεις Il. 14, 213; übh. die Racht zubringen, πολλὰς μὲν ἀΰπνους νύκτας ἴαυον Il. 9, 325; auch von Thieren, Od. 14, 16; ἐννυχίαν τέρψιν ἰαύειν Soph. Ai. 1183; vgl. ποῦ δῆϑ' Ἕκτωρ τὸν ὑπασπίδιον κοῖτον ἰαύει; Eur. Rhes. 740; γεραιὸν πόδα δεμνίοις δύστανος ἰαύων Phoen. 1553, Schol. ἐγκοιμίζων, den altersmüden Fuß ruhend; sp. D.; auch τινός, = παύω, Lycophr. 101.